Yalnızlığın yorgun elleri
aralıyor yamaçtaki evin perdesini
uzaklarda görünen çocukluğun
sararmış rengi
tüttürüyor yanık ezgileri

Derince bir nefes çekerek
dalıyor sayrılı düş gördüren ateşin içine
bense uzak bakışlarla izliyorum aslında
çocukluğumun terli susamış
başında babası bekleyen kendimi

Onun gözleri yumuk
ıslak tülbent alnında
teninde kızıl kabarcık
içinde acı su
sanki burgulanıyor bedeni
ardından tomurcuk patlaması
aralatıyor gözlerini

O da ne
soldan sağa
yukarıdan aşağıya
ısırgan kahkahalı çiçekler
bir de gizli ısırığı
dört dönerken kaygıyla annesi
fink atıyor teninde

Dili yok izi var
kişiye özgü anılar
geçmişin sisli sarkacından
salınır muzip gülüşlerle

Ne baht
ne de bahtında keder
el sallıyor yamaçtaki eve
çocukluğu/mu/n keyifli vadisinden
unutulmazlıkların esrik devşirmesinde

Demet Duyuler Doğan