Dillerin lal olmuş, bir kelam etmez
Bahar gözlerine hüzün mü çöktü?
Dallarında dertler hiç mi hiç bitmez
Bu zor, dizlerine güzün mü çöktü?

Aramadın bir kez derman yarana
Hasret kalsan bile hatır sorana
Dostların el olmuş, vuran vurana
Ey yâr sözlerine sükûn mu çöktü?


Sabahların olmaz, geceler uzun
Sinene basarsın dağların buzun
Zemheri mi vurmuş, yok tadın tuzun
Civar düzlerine boran mı çöktü?

Eşiğine dostlar ayak basmaz mı?
Tatlı sözlerine kulak asmaz mı?
Felek yeli senden yana esmez mi?
Âsar izlerine duman mı çöktü?

Hâreli saçlara güller takardın
Seher yeli gibi cana akardın
Bir ahu bakışla yürek yakardın
Naçar gizlerine ferman mı çöktü?

Ömrünün yılları bir bir söküldü
Zâlim dalgalarla belin büküldü
Canan bildiklerin tek tek döküldü
Rüzgâr, kuzlarına yaman mı çöktü?

Yaklaştın mı gülüm sen son durağa
Kevser bekler seni sabret kurağa
İman ile bineceksin Burak’a
O har özlerine umman mı çöktü?

Duruşun asâlet, kalbinde esrar
Hakk’çün gayretliydin ederdin ısrar
Vefadan yana sen buldun hep zarar
O kar yüzlerine ziyan mı çöktü?

Olmadı dünyada bir evin barkın
Dönmedi bir türlü fânide çarkın
Nurdan yana yoktu melekten farkın
Ak kor közlerine hazan mı çöktü?


Varlığın etrafa güven sağlardı
Dillerin volkandı, her dem çağlardı
Yürek yarasına sabır bağlardı
Dil-dar, sazlarına hicran mı çöktü?

Adnan Ünal “ö.ç.m”