Yıkılan köprünün parçalarıydı yürekte biriken
Kendince bir hiç uğruna yakılan bir kömürdü ömrüm.
Bitmelerin hizasında kaybolmuş
Bekliyorum.
Yağmurdan kuraklaşmış çölde
Gerçek boyalı serabın yolunu
Bekliyorum.
Sadece bekliyorum.

Badana kokan evin geçmişi gibi
Derinlerde var olmanın tersine mücadele verendik
Yapraklardan süzülen damlalardık bazen
Hani merhabaya kalmadan hoşça kala özenen.
Bekliyorum.
Toprağa karışıp gökyüzüne varabilmeyi tekrar
Tutunabilmeyi sıkıca dakikalarla oyalanabilmeyi
Bekliyorum.
Sadece bekliyorum.

Tutuşan ahşap bir ev gibi sessizce kavrulan
Koltuğa vurulmuş gibi ter kokan
Yada bir kış akşamı kararan git gide
Masmavi denizin sebepsiz hırçınlığı gibiydik.
Bekliyorum
Karış karış ilerleyen bedenimin karana oturmasını.
Sadece bekliyorum

Bekliyorum
Buz gibi bedenimden çıkan ateşin sönmesini
Yarılanmış göz kapaklarımın siluetini seçmesini
Bulut yağan bir günde dostluğun sevincini istiyorum
Bekliyorum
Sadece bekliyorum.

Daha fazlasına cesaretim yok artık
Ben bekliyorum
Sadece bekliyorum.

Mertcan Akkoyun
’balaban Kent Şairleri’