İçimdeki çocuğa...

sus çocuk, sus
ayaza vurulmuş iken insan
tüketme nefesini
umudun gittiği yere kadar dayan
gün kendi doğurur gebesini
sus çocuk, sus...

yalnızmısın ben gibi
buz dağlarının ardında
yersiz, yurtsuz
aç, uykusuz
dahası,
arkadaşsız, dostsuz...
sus çocuk, sus...

aldanma kalabalığına
sırtı dönük gölgelerin
adı, sanı belli değil
puslu yollarında vefasızlık kol gezer
ihanete uğramanın acısı
yakmasın canını daha beter
sus çocuk, sus...

kırık düşlerini topla
sar, sarmala itilmişliğine
en üryan, en sabi sevmelerine sığın
tut çemberini feleğin
tutsak et sabır taşına yüreğinin
ve büyüt umutlarını
sil gözlerini,
çözme sakın bulutlarını
sana ağlamak yakışmaz
sus çocuk, sus..

ahını da,
eyvahını da benden başka
duyan olmaz nasıl sa!..
sus çocuk, sus...

sus ve yürü...
..

Mehmet Sabri Kılıç
25 Temmuz 2009/İstanbul