Hani dedin ya ablam,
“Yıldızları göremedim”
Ben senin yerine dün akşam seyrettim.
Her biri bir başka güzel parlıyordu bana
En parlağını senin yerine koymak istedim.
Ama olmadı.
Her baktığım biraz daha sönük kaldı
Galiba yıldızlar anladı utandı
Saatlerce seyrettim
Bekledim…
Ama senin gibi parlayan bir yıldız olmadı
Bütün galaksiyi seyrettim saatlerce
Tam buldum; “İşte bu ablam dedim”
Bir bulut geldi, o da yok oldu
O anda ay göründü
Kocaman bir yarım ay
“Ah be!” dedim “Şimdi ablam olsaydı”
Beraber izler hayaller kurardık
Belki şiirler yazardık gökyüzüne
Yazar, sonrada okurduk bir birimize
Korkardık başkasına okumaya
Deli derler bize diye
Şiiri şiirden anlayana okumak gerek
Anlamayan deli der elbet
Ama olsun ablam; sen varmışın gibi baktım ben
Yıldızları seyrettim
Ay ile muhabbet ettim
Bak şimdi bir de şiir yazdım
Sen varmışsın gibi yanımda
Bir de okudum yalnız başıma
Senin olduğun gibi olmadı ama olsun
Bir daha gelirsin yine şiirler yazar okuruz
Biz bize
Yani kendimize
Bir şiir sen okursun bir şiir de ben
Ama bu sefer tevazuya gerek yok
Bir sen okuyacaksın bir de ben sıra ile
Boş ver… Kim ne derse desin
İster, insanlar kıskansın
İsterse, yıldızlar utansın
Biz şiirlerimizi okuruz her şeye inat
Yıldızları seyrederiz