..

Sığ bir alev yığınından geçtim de sona geldim henüz. Şair, nasıl bir iç çekişe selemlamaktır okuru bu, bu nasıl bir ah edişe yol vermektir , bu nasıl bir eksik savaşını korkusuz ve düşüncesiz davete açmaktır…Bu derece mi çarpılır alemin engelli ömürleri yüzlere ya da kalplere.Nasıl, nasıl,nasıl…Hiç mi demezsin okuyana yazıktır ya da burayı geçelim en iyisi acıma faslı yaramaz ömre.


Ama okurken ki nasıl bittiğine şaşıp kalmam bir yana yanımda peçete tozlarını arama çabam bir yana…Hem gülüyordum hem gözlerimin yaşlarıyla uğraşıyordum ki hemen yorum yapamadım zaten bir uyanmak gerekir değil mi..


Bir okur bunda neden ağlar?


Çok acıklı değil. Ben öyle üzüldüm de hikayesine ağladım diyemem, diyeni de merak ederim. Ama kendi sebebimi de söylemem çünkü her özel şiir gibi bazen en özeline dokununca dizeler ( burada hiçbir dize ve kelime önem taşımıyor şiirin genel rengidir kasıta adres) hayatına susulması gerekir. Ama bu “neden” in cevabını yorumumun ilk cümlelerinde vermiş olduğumun rahatlığı var sanırım burada yanıtsız bırakırken soruları.



Neden güldüğüme gelince ağlarken gülmek tadı azımsanamayacak kadar özeldir itiraf etmeliyim. Nadir de olsa tavsiyesi olunmaya değer derim kelime harcamak. Kalem için sevinçti. Aslında aspendos değerli ve gerçekten güçlü bir kalem biliriz ama bu şiir artık bu durumu ayan beyan çığlıkla bağır bağır akıllarımıza kazımaya örnek olmuş. Daha önce de böyle bir tavrı olmuştu şairin bir şiirinde ve orda da aynı şekilde ifade etmiştim. Şimdi çok daha açığı ve rahatı var ellerinde. Daim olsun deriz her zaman şiir yüreğinde.



Genel havasını konuştum belki ve şimdi içine girmek istiyorum şiirin ama an şahittir ki bu kadar zayıf ve cesaretsiz hissetmemiştim kendimi şiirde. Korkumun sebebi acaba diyorum şiirin rengine toz kondurabilme durumu olabilir mi açsam mı bunu gözlerimin içinde yoksa bıraksam mı olduğu gibi gönül elinde. Tabi düşünmenin uzun zamanlısı pek değer arz etmeyeceği için “ilk hissetiği(m)” önemli olmalıdır.



Bir kelimeyi duyar duymaz aklıma ilk aspendos gelir. Bu şiirde olsun dışarıda olsun fark etmiyor hakikaten o kelimeyi duyduğumda ya da kendim zikrettiğimde ilk bu kalem düşer aklıma. Hangisi mi? “ibadet”.. Bilmiyorum sebebini ya da çokça düştüğüm o şiir mi sebep onu da bilemeyeceğim ama sana yakışıyor. O kelimenin önemi ve sana yakışması bir yana dursun “yüreği(ni)n aşkta ibadete duruşunu izlemek” bizim gözlerimize çok daha fazla yakışıyor. Ve bunu görmek ciddi anlamda mutlu ediyor. Abartma, bir şiirle insan nasıl mutlu olabilir gibi bir durum olabilir ama kalem önemli ise şiir için kendim için de mutlu olurum şiir için de. Olamayana da “eksiktir şiir yanın” demeyi unutmam.




Kullanılan kelimeler, zerafet aynasına tutulduğunu gösteriyor şiirin. Hem bağırmak hem bağırırken sessiz,sakin olmak. Bu çok zordur ya da kişiliğe uygun olamayınca zor görünür. Ve sende böyle bir zorluğun hiç ama hiç yaşamadığına eminim der kalemim.



Aslında yoruma başladığımdan beri bir şeyleri saklamaya çalışıyorum. Neden bu derece etkilendiğimin üstünü örtmeye çalışıyorum çünkü söylemek acıtacak. Ama şair bir okurun ne söylediğini anlayabilecek olduğu için de anlamı betimsiz bir rahatlık var üstümde.



Elimde bir kitabının olmasını isterdim aspendos. Şiirin tüm hallerine dair güçlü vuruşlarının olduğunu çokça görebiliyorum. Ve hakikaten de bir esere değer olduğuna inanıyorum ya da acaba eser hak edebilmeye yeterli midir bilemiyorum ama duyguları bu derece masum (her ne kadar karıştırılsa da ben yalın diyeceğim görebilen ve aksi düşünülmelidir elbet) ve bu derece onurlu aynı şekilde taşıyan ve taşıtabilen bir kalemin kitabı kitaplığımda her şeyden öte aklımda olsun isterim. Tabi zaman ne getirir ya da ne getirmesi gerekir onu bilemeyiz ama şiirlerini dosyalaştırmaktan yorulduğumu söylememin zamanı sanırım şimdi.




Kalemin her daim yüreğinle var olsun “Şiir Adam”…



Sevgiyle kal.





**Havin_** tarafından 7/20/2009 2:36:50 PM zamanında düzenlenmiştir.