1
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1303
Okunma
Can damarından sessiz düşer nabzı şiirin,
Masada birkaç damla siyah mürekkep izi.
Sağlığında kıymeti bilinmeyen şairin,
Ölünce anlaşılır ne hazindir son sözü.
Istırabı derinden yaşar yalnız ölümün,
Mukaddestir şiirde her acısı zulumün,
Kim haykıracak şimdi matemini gülümün?
Bir harfin sancısıyla er kararırdı gözü.
Uçurum oluşurdu aklıyla arasında,
Sevgilinin hançeri gizliydi yarasında,
Mısra mısra kâğıda dizilen sırasında,
Yangının ortasından başa koyardı közü.
Görürdü kalp gözüyle ceylanın sekişini,
Ardından kurtağzında zorla can çekişini,
Âdilce düşünürdü her lahza hak işini,
Veren candandır diye pek çok sayardı azı.
Ne yemeye bir ekmek nede kalmaya bir ev,
İfşâ etmese bile yanardı alev alev.
Kalemin gölgesinde eridi koca bir dev,
Hummalı aşk derdine dayanamadı özü.
Cevap Yaz