7
Yorum
2
Beğeni
5,0
Puan
1810
Okunma
Bir şair gördüm sersefil ve aç,
o tertemiz kalbi sevgiye muhtaç.
Dökülür dudaklaarından kelimeler,
bir terennüme döner nağmeler.
Kırk yamadır sırtındaki abası,
ekmeği kazanmaktır bütün çabası.
El açmaz kimseye istemez yardım,
hergün kapısına bir gül koyardım.
Kuruturmuş gülleri,koyar kitaplığına,
sonra şiirler yazarmış her yaprağına.
Bir sabah uyandım çıktım avluya,
bir kalabalık millet dolmuş kapıya.
Dediler ki; ölmüş o garip şair,
sana vasiyeti varmış,mektup vesair.
Bu gülleri gönderen meçhul kişiye,
bu şiirlerin hepsi ona hediye.
Diyerek başlamış ilk mektubuna,
meğer bilirmiş beni,baştan sonuna.
Bir fatiha okudum aziz ruhuna
gül dalında şiirler hatıra kaldı bana.
5.0
100% (4)
Cevap Yaz