Açtı gözlerini ayın on dördü gibiydi
Anasının kuzusu kader yoldaşı idi
Bilinmezliğe atılırken çığlıkların ilki
Yazıldı kaderi doğmadan, kul köle oldu

Kınalı ellerinin süsüydü gelincikler
Kıskanırdı gülünce gül kokulu çiçekler
Gamzelerinde güneş açardı olurdu fer
Bir hiç uğruna kopardılar dalını, soldu

Örgülü saçlarından kayardı kır kokusu
Dağıtırdı rüzgâr dört nala yoktu korkusu
Ederdi ciğerler bayram o cennet kokusu
Bir hiç uğruna verdiler alaza, kül oldu

Eserdi yel çekiştirirdi eteklerini
Çapkın bir serinlik sunardı görünmez eli
Şalvarsız suçlu ya! utanırdı beyaz teni
Bir hiç uğruna boyadılar ak ten al oldu

Körpecik dudakları kiraz kiraz açardı
Kaçak bakışların namlusundaydı gerdanı
Siyahi saçından kayınca pullu yazması
Bir hiç uğruna albenisi kurşunu oldu

On dördünde başta duvak oldu ele gelin
Gözlerinin buğusu oldu feri, en derin
Sormadılar hakkı yoktu bu senin kaderin
Bir hiç uğruna gömdüler yaşarken ruh oldu

Bırakmadılar rahat, ateş saçar gözleri
Delip geçti bağrını pis kokulu nefesi
“Yapmıştır bir kahpelik.” yalan yanlış söylendi
Bir hiç uğruna kadınlığı sebebi oldu

Bir haykırsa kusardı kinini dolu dizgin
Omuzları çökmüş firar ederdi can, bezgin
Artık yoktu neşesi kırda gelinciklerin
Toprağında namusu gül saçına tac oldu


Yasemin ELMAS
2009 / Temmuz