Otuz yıl geçmiş aradan,
Sene ikibin altı.
Otuz yıl öncesinden,
Ne İzmir kalmış, o eski tanıdığım,
Ne de içilen çayların lezzeti Kordonboyunda.
Ama anılarım,
Hani o ’Gün batıp, Ay doğarken saçlarına’,
Diye şiirler yazdığım
Sevdalarım,
Hala İzmir Akşamlarında..

Elbette gördüğüm de,
Hissettiklerim de farklı şimdi.
Kendi sorumluluğundan öte,
Gönül, neler yüklenmedi ki..
Yıllara gömdüğüm sevgiler alabildiğine,
Ve bazen hüzün, gözbebeklerimde;
Bedri Rahmi’nin dediği gibi,
’Bu gözler neler görmedi ki’..

Otuz yıl öncesinin küllerinde,
Söndüğü varsayılan yangınlar.
Hala taptaze belleğimde.
Poyrazın esintisi, dalgaların sesiyle,
Alev alevken yüreğim,
Coşkular nabız vuruşlarımda;
Ama yetmiyor damarlar taşımaya,
Dar geliyor bedenim..

Güzelmiş, geç te olsa keşfedebilmek,
’Hiç bahar tanımayan yaz güllerini’;
Ayrık otlarında görebilmek,
Yaşama direncin simgesini..
Düşünüyorum da,
Hayıflanmamak elde değil,
Bir zamanlar nerdeyse unutmuştum,
Sözcüklerin şiire dönüşmesini..

Yıllar geçse de aradan,
Sevdam yaşama dostlar;
Özlemlerim dalga dalga
Kabardığında,
Yüreğim bir filika
Ve gönül fora ediyor yelkenlerini o an,
Masmavi okyanuslara...

17/04/2006

H Hikmet Esen