Kadın erkek ayrı gayrı
Edilmiyor kel kalmadı,
Bilmez olduk hasta sayrı
Ziyarete hâl kalmadı.

Aynı olsa dil lehçesi
Hazır olsa yâr bohçası
Yeşerse de gül bahçesi
Koklayacak gül kalmadı.

Kimi ekti kimi biçti
Har-vurup da harman saçtı
Kovan-kovan arı geçti
Bir tadımlık bal kalmadı.

Hızlı gitti tez yoruldu
Görmez oldu göz darıldı
Coşkun akan su duruldu
Çağlayacak sel kalmadı.

Gerçek aşka revan ile
Ömür boyu seven ile
Sığınıp da güven ile
Tüneyecek dal kalmadı.

Belki biraz karamsarım
Gün geçtikçe söndü harım
Boş duruyor dolmaz yarım
Feyz alacak göl kalmadı.

Herkes kendi âleminde
Böyle bir şey var mı dinde
Baba ata yatar sinde
Okuyacak dil kalmadı.

Koşacakken gittik yaya
Vurmak için em yaraya,
Garip öksüz fukaraya
Uzanacak el kalmadı.

Mahir söyler kendi dinler
Hızla geçer gider günler
Kırık sazım çalmaz inler
Ses verecek tel kalmadı.

Mahir Başpınar