Ruhumda muhayyel bir yolculuk...
Meçhul tren,
Kayıp şehir...
Yüzüme çarpan bir rüzigar,
Ve tanıdık is kokusu,
Uzayan yollar ve uzanan duman
İçimi sarar ölüm tutkusu,
Cinnete ramak kala,
Cinnete ulaşma korkusu,
Beni, sana mecbur eder.

Ben, kayıp şehrin yitiği...
Birbirimize öyle aitiz
Ruhundan dönen nice yitikler var ki,
Solgun yüzlerinde muhayyel bir iz.
Hepsi bu bir damla ize tutsak,
Ebedi yalnızlığa mahkum gibidir.
Ve kayıpların arasından sızan deniz
Deniz bile şehre küskün biridir.

Şehir kuytusunda bir hülya büyütür
Sessiz çığlıkları uzanır ıssızlığa
Şehrin sevgisi hayallerden bile büyüktür
Ezeli bir his duyar kuytulara...

Nedeni bilinmez bir kasvet vardır şiirde
Şehrin yitiği buna mana bulamaz
Aşıkların aşkı her gün erir de
Bu kasveti durduramaz.
Oda bu kasvete amade bir esir,
Bir yanı şehre küskün olsa da
Yavrusunu avutur gibi,
Onu da avutur,her gece şehir.

Aşıkların son durağıdır şehir
Ve ben,kayıp şehrin yitiği..
Yüzümde hayali bir iz...
Kayıpların arasından sızan deniz...
Hiç bilmesekte, birbirimize aitiz...