bir ses:
ne güzel bakıyorsun çocuk, gördüğün parlak ışıklar, o yıldızlar
onlar yarın seni de aydınlatacaklar
sen idam sehpalarında gülümsüyorken belki
elini uzatıp tutabildiğin ve yüreğinde toplayabildiğin kadar
güneş kadar …

İLK
leylek; yuva yaptığı bacadan, uzun gaga ve ince bacak olarak
gözden kaybolup gitti geniş kanatlarından rüzgarlar çıkararak
göç mevsimi değildi oysa, ayakların üstünde durma zamanıydı
çocuk, bunun çoktan farkındaydı
yıldızlardan koparıp gözünü, şehrin ışığına kuşbakışı bırakırken

kimi dededen kalma Balkan madalyaları gibi hezimet kokuyordu
kimileri ellerdeki meşalelerden yeni çağ aydınlığına yol açıyordu
her biri başka bir ilke ve tutku gibiydi cebindeki cam misketlerin
çocuğun yani çocuksu düşlerinin
bakıp gördüğü ışıklardan buydu anladığı, ilk adımlarını atarken

AŞK GİBİ
baharat tadı kadar iz bırakacaktı dudaklarında locadaki koltuklar
sinema kovboydu, hayat ılık bir soluk ama çok farklıydı sokaklar
kitap sayfasında sıkışıp kalmış bilgiler daha yerleşmeden beyinlere
ve henüz basmışken onsekizlere, yirmilere
tehlikesi öğretiliyordu aydınlıkların, gözler karanlığa alıştırılırken

kurtuluş mücadelesi gibi, dünyanın dört bir yanında, Anadolu’da
Jara’nın parmakları, kırık ezgiler olup ağlıyordu darağaçlarında
aylardan mayıstı, haziran ölümün en zor kapısından bakıyordu
ilerledikçe yaşlar yeniden görüyordu
kahpe ihanetler, sevişmelerin ter kokusunu gölge gibi koklarken

YARINLAR
Huberman yazması alfabeler yarın yeniden başlanacak okunmaya
bunca zaman geçti ama mücadeleler hala devam ediyor yaşamaya
yani değişen sadece saçların rengi, duruyor yerli yerinde yürekler
hem şimdi daha da güçlü bilekler
sıkılırken havaya meydanlarda,sokaklarda haykırarak yürürken

dur; dayamış gibi sırtını duvara, bırak nereden gelirse gelsin ölüm
inanç katıklı, sevgiyle büyümüş çocuğum benim, yürek gözlüm
öyle bakmalısın ki yeryüzüne, gökyüzüne, insanlığa dair her şeye
ama bir yeni dünya için önce güneşe
kör kuyuya düşmeden, bir oyun oynar gibi hiç büyümeden büyürken

aynı ses:
ne güzel büyüyorsun çocuk, gördüğün parlak ışıklar o yıldızlar
onlar senin ayak izlerinden kalanlar
sen güneşin koynunda en güzel uykunu uyurken belki
birazdan uzanan eller ne kadar yıldız varsa hepsini toplayacaklar
yarın olacaklar …..

Cevat Çeştepe