altı üstü yorgundu düşler
tutulabildiğim ölçüde,
mutsuzdum,
bu baharda...
dalgalanan saçlarımı, tuz kaplamıştı deniz seviyesinde
vekaletsiz aşklara susuyordu, bu baharda şehir
ben yorgundum aslında.
kaldırılabilcek bütün yükler omuzlarımda taşınamıyordu gram gram
şimdi;
yalınlık sardı her yeri
yaklaşık önermelere hesaplıydı tüm yolcu otobüsleri
ağır melodilerle kaplı şehir
bu baharda mutsuzdum işte
bir romanın sayfaları gibi
bütün kasvetli sözcükler bütün ağır
maneviyatın da gizlediği sırları açığa sunuyordu
suskundu,anlamayacağım kadar herşey yabancı kelimeler
garip bir hissiyat belirginleşirdi
okurken yaşadığım
okumaktan sıkıldım aslında yoruldum, yorgunum.
göz altlarımın torbalarında yaşam büyüyor gittikçe
bu baharı anlatıyordu
bak rüzgar esiyor bir yaprak hışırdıyor
hangi aşkın hediyesi bu
hep beni mi bulurları sölüyorum.
sövüyorum anlamsızca
gelmişine, geçmişine
şimdi en anlamsızı söylüyorum
nokta koyuyorum bitimine
……..