sarıp sarmalamayı unuttum ben koca bir boşlukta sallıyorum elimi, sakınıyorum

sessiz bir boşlukta ise sözlerimiz tutamıyoruz avuçlarımızdakiler kadar

oysa ben,

bu kadar fütursuz olabiliyorum, en ışıksız yerlerden gelen seslerle konuşuyorum,

arasıra...



karanlık gecelerin, mum ışığının aydınlattığı yüzlerde saklıyorum acıyan hikayemi

aslında o kadar acıyan yüreğim değilde...

suskunluğuma sebepler buluyorum, istemsizliğin gergefinde

çıplak kaldırımlar kadar ruhsuzum soğuk vücudumun acıyan yaralarına belki merhem...

neyse bu kadar kanamam yeter

ağız birliği etmişçesine susma bana tüm hislerinle

artık ben bu hislere tercüman olamayacağım.

hayatın iç kanamalı ögesiyim, dudaklarımın da gülüş payı eksik

acıyan yüreğim değilde...

vücut çizgilerimiin cümleleri sonunda,

bir morgun kadavrası kadar çok noktalarım var

Oysa seslenişin olsaydı en uyaklı dizilişinden,



virgülleri katık edip devam edebilecektim.

Hayata