"Umutsuzluğumun umuda,
Umutlarımın mutluluğa dönüşmesini istiyorum.
Mutluluğun sonsuz olmasını,
Sonsuzluğun sevgim olmasını ...
Ve bunun seninle olmasını istiyorum..."



Sonun başlangıcıydı bu dizeler,
Yeni bi ömrün, yeni duyguların.
Umudun...
Umudumun...
Senli bi ömrü yaşamın umuduydu bu.
Sevmenin, sevilmenin...
Umutsuzlığumun umuduydu...


Senin adın;
Neşeydi, hayattı, candı ve ;
Benim için dünyada ki tüm olumlu sözlerdi senin adın.
Senin adın UMUT tu.
Umudumdum...


Ve sen gittin.
Gitmek için gelmiştin.
Geride sadece kırıntılarını bırakarak ...


Senden geriye kalan tek şey çiçeklerin oldu,
Adını umut koydum...
Umut çiçeklerim.


Büyütmeye çalışsamda toprağı , suyu kabul etmez oldular.
Kök salmaktan vazgeçip boyun büktüler.
Sensizliğe isyan eden ben gibi
Küstüler hayata...
İsyanettiler çığlık çoğlığa.
Umut çiçekleimin umudu soldu.
Umutlarım soldu...


Soldukça yüreğime battı dikenleri,
Tarifsiz bi acıydı bu,
Melhemi yoktu.
Nasıl yaşardı ki bu halde,
Yaşanırmıydı???


.....
Yaşamaz derdim.
Yaşanırmış...!!!
İçten içe bir şeyi saklarmış yürek.
GERİ DÖNME UMUDU!!!
Hiç yitirmeden,
Yaşarmış!!!


Oslemim
30/ 06 / 09