Olmakla ölmek arasında geçen

ömrümün

en yalnız en acımasız en çaresiz

köşe başında

çözülüverdim.

Olamadım, ölemedim.

Olurken ölmenin verdiği ızdırap

döktü derimi.



Oysa ne kadar da tepkisizdi zihnim.

Tepkisiz ellerim,

salt dengeydi bedenim.



Kumdan inşa ettiğim tek kullanımlık

telaşsız isteklerim vardı

Kazandığımda şımarmayacağım,

kaybettiğimde özlemeyeceğim düşlerim.

‘’Sahip olmayı’’ sahiplenmedim hiç.

Sencil’de olamadım ya

yağmurlar kadar.

Olsun.



Başımı her çevirişimde

ayağıma dolanan

vertigoya inat

düştüysem de devrilmedim.

Tüm feza devrildi zihnimde.

Benliğimi boşluğuna peşkeş çektiğim

kara deliklere daldım

Ağzıma dolan yıldızlar kesdi dilimi

Kenarları keskin düşler acıttı beni

Düşerken yara aldı yüreğim.

Yüreğime güneş bastım, dağladım.

Darlanmadım.



Şimdi akşam vakti,

şimdi kıyam/et vakti.

Ölmek için doğmak vakti kızımdan.

Ve doğurmak annemi.



Nil