Yalnızlığın,
Yılgın kollarında
Asılı dururdu hep yürek tetiğim.
Ben şimdi bir sevenin,
Sabırdan ölen bir düşüyüm
Her an yaşayacaktır içim de,
Bu masalsı aşk ölümüm !...

O gelseydi;
İhtimal bir nebze sönerdi
Benliğim de ki aşkın işgüzar kederi
Silip atardı yüreğim
O zaman bütün paslı nefretleri...

Farkı yok bilirim,
Yalvarmanın minnetle kan kardeşliğini
Hissedecektir eminim,
Negatif duygularıyla hunharca öldürülüşümü
Zaten çoktandır gömmüştüm,
Ben onsuzluğun mezarına kendimi !...

Ve düşlediğim gibi nihayet,
En azından düşüm de,
Duyup gelebildi o ölümüme.
Bu kez yapay duygusundan başı önün de...

Yaşamıyormuşum ben iyi ki de
Lakin aldanırdım
Eskisi gibi yine de
Mezarıma kadar sürüklediği,
Elindeki o kırmızı GÜL’e !....

İnanmamalıyım yeniden
Öylesi ölümlü bir vaziyetteyken bile
Dönmemeliyim düşlerimden asla gerçeğe
İtiraf ediyordum kendi kendime
Çok şey borçluydum ben bu sahte ölüme
Gerçekleri daha net görüyordum ölünce...

Görüyorum O’nu;
Mezarımın başın da üzgün gibi duruyordu.
Benim mezarımı ziyaret ediyordu
Yeni sevgilisi olmalıydı yanında ki de
Hakkım da kim bilir onunla neler konuşuyordu ?
Gelirken eleleydiler
Yüzleri ise hep musmutlu !
Ve ikisi de kabrimin ayak ucun da durdu...

Dua edip uzaklaştılar benden
Hala gülüşüyorlardı birbirleriyle
Ben gerçekten ölmüştüm bu sefer tabi ki !
Çünkü bu düşlerim
Zaten binlerce kez öldürmüştü beni
İkisininde nispet edercesineydi tüm halleri
Bin pişman olmuştum yani,
Gerçekten ölmediğime şimdi !...

Benden son bir taziye olsun
O vefasıza
Baş sağlığı diliyorum kısaca
Baş sağlığı diliyorum keşkelerim adına
Tüm hatıralarımıza !!!...



İ.Hakkı Gürcanok

Temmuz/2005