:(

Bizler hep böyleyiz nedense.
Sağlıklarında sevgimizi esirgeriz en yakınlarımızdan.
Çevremizdekilere olan duyarlılığımızı anneye, babaya, eşe, çocuğa, kardeşe göstermeyiz. Oysa onlar en yakınımız, can damarımız...
Onlardan birine bir şey olduğunda canımızın farklı yandığını anlayamayız.Baba gibi ağaç, ana gibi yar bulamayız değil mi ? Babam benim ağacımdı. Ona yaslandığımda güvendeydim. O evimizin direği, varlığımızın sebebiydi. Bizim babamızdan harçlık alma alışkanlığımız olmadı. Kendimizi bilmeye başladığımızda çalımaya da başladık. Kazandığımızın bir kısmını babamıza verirdik.
Sevgili kardeşim, uzun yazdığım için affınıza sığınıyorum.
Şiirinizdeki gerçekler beni buna sevk etti. İnanın okunması gereken bir şiir. Bir özür.
Dilerim ve umarım Babanız duydu ve affetti ....
Kutlarım...