Sana korkularımı getirdim
İnsani ve çocukturlar.
Ayrılık benizli bir tende
Korkuların en yaralayanıdır belki de,
Olmayanı yitirmek korkusu.

Sana kırgınlıklarımı getirdim
Ki küstürler.
Dondurması külahından kayıp
Toprağa bulanmış çocuk gibi
Salya sümük ağlamaklarda.

Sana yanılgılarımı getirdim
Uzak yollardan geldim
Vebalim ağır,kalbim kırık
Gemileri yakıp geldim
Ağarıktı umudun penceresi,
Sana geldim.
Neyleyim…

Sana yangınlarımı getirdim
Yaşanmasa da olmayacak yangınlarımı
Üşenmedim getirdim
Mahcup durur çoğu
Ama masum değiller
Ama hiç…

Sana göz yaşlarımı getirdim
Ki tanıksızdırlar
Kanıtsızdırlar
Hatta hükümsüzdürler
Ama illa ki abartısızdırlar
Al at bir köşeye
Bir anımsamanın insafına

Sana özlemlerimi getirdim
Yoksul evleri gibi tek göz
Tek kapı ,hep aynı odaya açılan
Şımartılamaya muhtaç
Özlemlerimi getirdim

Sana yoksulluğumu getirdim
Yardan yana çok kanamış
Çokça kanatılmış
Yaralayan yaralı
Yoksulluğumu getirdim

Sana bir dolu “keşke” getirdim
Anlatamam
Anlatılamazlar zaten…
Telif hakkı,
Bir ömrün kuytusunda saklı.

Sana umutlarımı getirdim
Belkiler iliştirilmiş
Ummaktan usanmış
Yaşamakta direten umudumu
Bir “La teknetu” yüzü suyu hürmetine…

Sana ürkek bir arzuhal getirdim
Ağrım duyulsun için
Sitem andıran coğrafyası
Sızılarımın doğasındandır.
Merhametine arz ederim.

Sana yüreğimi getirdim
Sevinçte durası
Yılan sokası
Kendi koruyla yanası yüreğimi
Buruştur beğenmediğin bir şiir gibi…

Sana sevinçlerimi getiremedim
Bulsam getirirdim inan…




Mehmet BEYAZTAŞ