Zambak kokulu bir bahar kuşluğunda
Avuçlarında biriken karıncalardan kaçarak gelirdin
Kanatları Ege’de ıslanan bir meltem gibi
Mavi gözlerindi naçar sabahlarımda büyüyen

Kahr olsun onsuz sevişmelerimi dağıtan ıssız gecelere
Bir suçlu gibiyim, kendi kendime
Yalanmış menevişli gülüşleri.

Ey yaşamın sevinci mutluluğun simgesi
Solgun umutlarıma düşen kar tanesi
Seni, unutmadım
Hep dilinde sürgün bir türküydüm
Ah, bakışlarındaki ateşle mi yaksam kendimi
Sana varabilmek için kül olmanın.

Aşk; bir gülle başlar
Dikeninden arınarak olgunlaşır.

En sadık dostumdur deniz
Gizli sırlarımı o bilir
Bu yüzden her şiirim ondan alıntı.

Gecenin düğümünde ağlayan kadın
Tenimde kokunu unutan menekşe
Al beni yaprağına, savrul asi kayalardan
-Unutulmuş aşkların benim
Sen gidince/dağıttım tüm aşklarımı cömertcesine
Sana son vedam, son hatıram olsun bu şiirim
Sen, güze ısınan hazan çiçeği.

Nuri Dağdelen