Namluyu dayadım şakaklarıma
Titrese de ellerim;
Tetiği çekeceğim!
İntihar süsü verilmiş bir sevdaya da
Ancak bu son yakışır,
Öyle değil mi sevdiğim?
Özür dilerim,niye sorayım ki sana?
Sen rahatını bozma…
Ben bozdum bak yarattığım dünyayı,
Yüreğime acı bulaştı;
Yalan yok kalbime de derin bir sancı!
Hep bir yanım eksik,
Aklım karışık
Ve içimde bin bir sarmaşık;
Çözemem kendimi…
Sen güzelleştikçe sevilmekten;
Yalnızlığı mesken saydı bende duygular.
Ben hep serseri,hep avare oldum.
Sen yükledikçe acıları
Kambur oldum!
Hep boş görünse de ceplerim,
Ben senden kalanlarla doldurdum.
Şimdi soğuk bir ter damlası kadar yakın bana ölüm;
Gitmek üzere iken gönül,
Bitmek üzere iken ömür
Susma!

Birazdan kan bulaşacak ellerime,
Sözlerime günah!
Ve içinden etmeden bir ah!
Cevap ver ne olur;
Hiç mi sevmedin?
Bu kadar kolay olur muydu ayrılıklar,
Yoksa tüm bildiklerim yalan mıydı sevda adına?
Bana öğrettiklerin,
Hiç gitmeyeceklerin,hep seveceklerin…

Namluyu doğrulttum kendime,
Bir gülümseme belirdi yüzümde;
Ölmeden önce!
Ne çok şey kaybetmişim,
Şimdi anladım.
Sen mutlu ol diye…