Sen uyuyordun
Ben yıldızlardan medet umarken
Belki rengarenkti rüyaların
Ya da renksiz ama sesli
Her neyse ben yoktum içinde bana inat
Nefeslerimde dalga dalga
Koşarken kanıma
Ne rüyana ne de adımlarına
Konuk olamıyorum
Tüm pencerelerin bensizliğe açılıyor
Engel olamıyorum

Sen uyuyordun
Ellerimdeki boğumları sayarken gece ışığıyla
Yusufcuklar uyuyordu
Bir yangınlar bir de sirenler bas bas bağırırken
Karıncalar uykularımı
Yuvalarına taşıyordu

Sen uyuyordun
Desenler kopuyordu
Yerli yersiz oluşuyla canımı yakıyordu
Kan revan içime akarken
Gözlerimden doyasıya sen bakarken
Yansımalarıma isteksiz ortak olurken
Hayallerimde ben istedim diye boy gösteriyordun
Yine kâr olarak yalnızlık kalıyordu

Sen uyuyordun
Kuş tüyü yastığında
Benim can çekişen yakamozlarımı
Akbabalar didikliyordu
Acısına düşler dayanmadı
Kaçışıverdiler senden yana
Çaldın acımasız çaldın da
Yetmedi çaldıkların
Sen uyuyordun
Bense bende unuttuklarını
Sence değersiz olanları
Geceden sarkıtıp
Sırım sırım örüyordum

Sen uyuyordun
Yanımda kulaç kulaç kışlar açarken
Senin yamacında bahar hopluyordu
Ve birden seher deldi geceyi
Hatırlayıp sabah olduğunu
Yüzümde kocaman bir gülümseyiş
Yine düşlüyorum bakışlarının güzelliğini
Kim bilir
Açınca o gül bahçesi gözlerini
Nasıl da gülecek çocuklukluğun dudağında
Dinlenişlerinin verdiği huzurla

Bilecek misin meraklardayım
Sensiz kaçıncı tam alnımdan vuruluşlardayım...

ASLI DEMİREL...