bekledim...
gidip gelip baktım o telefonun anlamsız ekranına..
bekledim aramanı, her dakika belkiler geçti aklımdan,
her saniye keşke dedim kimse duymadan..
korktum anlatmaya hala seni sevdiğimi,
hala sana deliler gibi aşık olduğumu anlamalarından korktum...
insanların o lanet olası yüzlerinden sakladım gözlerimi...
evet..
artık korkarak seviyorum seni ve bekliyorum..
beklediğim günleri biriktiriyorum..
her sabah uyandığım yeni güne senin adını veriyorum...
gidişine yüklüyorum bütün mutsuzluklarımı...
her gün karşılaşıyorum pişmanlığımla..
Allah kahretsin neyi sevdim ben sende diyorum..
her seferinde bir cevap bulmaktan nefret ediyorum...
sana bakarken gözlerinde kendimi bulmayı sevdim..
sana sarılmayı, teninin sıcaklığını dudaklarımda hissetmeyi sevdim...
sana sarılıp uyumayı, başımı göğsüne yaslamayı sevdim...
seni sevdiğimi defalarca haykırabilmeyi sevdim yüzüne..
yokluğundan sonra farkettim bağıra çağıra kavga etmeyi sevdim ben aslında...
’kaçan kovalanır’ bunu bir türlü kabul ettiremedim beynime de kalbime de bu yüzden hep kovaladım...
sende kaçtın.....
hızlı ve büyük adımlarla..
kimi zaman koşarcasına, kimi zaman yürüyerek..
tam yakaladığımı sandığımda her defasında yerde buldum kendimi,
elimde sen değil çakıl taşlarının bıraktığı yaralar oldu..
derim parçalanıyordu seni severken,
yavaş yavaş tükenmek buydu işte!...
seni severken bittim ben..
yokluğunla tamamlanacak, yok olmaktan kurtulacaktım oysa ki.....
nerden bilebilirdim gidişinin bitmek olduğunu,
nerden bilebilirdim yokluğunun aslında öldürdüğünü beni..
ne olurdu sevsen beni??
ne olurdu son bir şans verseydin bana???
anlamıyorum, aklım almıyor bu kadar çabuk mu parçalanır sevgiler..
bahsettiğim senin sevgin de değil belki bilmiyorum bilemiyorum....
en azından benim sevgime saygı gösterseydin..
ölür müydün sanki sevseydin beni?
bu kadar zor olmamalıydı..
ben fazlasını yapıyorum çünkü..
zorlanmadan, korkmadan, bıkmadan, herkese-herşeye inat seviyorum....
yazık benimki kadar olamadı yüreğin..
ben senin sevgisizliğinden korkarken sen sevmekten korktun...
işte en büyük fark buydu ve sen bunu hiç kabul etmedin...
önceleri hatayı kendimde aradım,
suçladım kendimi, aklımdaki her cümle seni haklı çıkarıyordu,
artık kavgalarım kendimleydi...
senden sonra bende kırdım kalbimi..
bütün suçu onun üstüne attım,
çaresizliğimden mi bilmiyorum tek sorumlu oydu artık bencede...
sadece seni suçlamıyorum yüreğimi parçalarken, bende yardım ettim..
şimdi dokunmayı bırak bakamıyorum bile ona....
defalarca aldığı darbeler bile rahat bıraktı onu!
yüreğim artık yerde,
yüzüne bile bakılmayacak bir leşten farkı yok...
yüreğim paramparça....
ve ona artık sadece sen değil bende bakamıyorum....
artık seni sevmek sadece mazoşist eğilimlerden ibaret benim için..
çünkü seni sevmek bana sadece acı getiriyor..
seni sevdikçe canım acıyor..
derime batıyor sevgim..
seviyorum ve yeniliyorum artık...
düşündüm ve vazgeçtim beklemekten seni....
sadece seviyorum..
paramparça yüreğimle........