ben kaç gece
kaç dili bağlı şiire
aklımı teslim ettim

- sen yıkamazsın ki beni..

hem de öyle bir yıkar ki,yıkar da üzerine basa basa ezer,geçer...dili bağlı şiirlerde,yüreğimiz O'na bağlıyken,şiirin her bağlanan dilinde,O'nu düşündüğümüzden teslim etmedik mi aklımızı...Yıkar....

ben topla tüfekle değil
topuklarıma basa basa
kaç yanık kokusunu ezip geçtim

- damağımda çorak topraklar..
aşığın topu da,tüfeği de gitti diye kendimizi kandırdığımız,ama bir türlü bizden gönderemediğimiz yine o sevgili değilmi...ruhumuzun binlerce topuğu olsa,bin topukta bin kez,ezsek te yanık kokuları geçmez üzerimize siner kalır,hala ve her daim yangının ortasındayızdır...yanık kokusu geçmez...


ben seni bu sözlerimle büyüleyeceğim
sanatsal bir aşkın dudak uçuklatan sahnesinde
ve kural tanımaz bir deliyi oturtacaksın içine


- aklında apselidir tüm gülüşler..

istediğimiz kadar sözler hilesizce,yalansızca ve en yalın haliyle dökülsün dilimizden,büyülenmez,çünkü o duysada duymamaktadır artık...aşkın kuralları,aşığın kuralları yok...aşk zaten bir delilik,aşık zaten bir delidir ve delilik şair yapar adamı...sahnenin dekorları değişmiştir,sanatsal aşk,zehirli acı sahnelerine dönüştürülmüştür,kendi sahnemizin ortasındaki deliyizdir artık...biz yazarız,biz oynarız ve tek alkış tutan seyirci,bizizdir yine deliliğimize...


hey kadın.!
beni kendi uçurumuna çekebilir misin.?
aşk imparatorluğumun teokratik yanına sığınmışken,,

kendi ellerinle inkar,,
kendi gülüşünle varedebilir misin beni yüzünde,,


zaten bir kez çekmiştir uçurumuna,sancımız o an başlamıştır ve şu an uçurumdan düştüğümüz,düşürüldüğümüz yerdeyizdir ve ölmedik,yaralıyız,an be an,can çekişmedeyizdir...hem de yüreğinin ellerinle inkar etmiştir,gülüşünle "var" etmesini beklerken ,O kahkalarıyla "yok" etmiştir bizi...


teksir kağıdında tutulan notlar,,
aç ölmeye eşittir okunmayan kitaplar,,
beni demli çayın yarısında bırakıp,,
bir noktanın mahremiyetine gitmeler,,

- işte senin bu depresif yanını sevdim..

teksir kağıtlarında notlar,okunmayan kiyaplar,seyredilmeyen televizyonlar,sulanmayan çiçekler....hele her bir bardak çayı görüşümüzde,biz depresifizdir artık...çayın deminde yanar,dem renginde kanarız...depresifliğimizle,depresif hallerini daha başka özlemekteyizdir...


hey kadın.!
aşkın esiriykende dağılabiliriz..
ama sen beni her zikir sonrası inkar edeceksin..

kadını erkeği yoktur gerçek aşkın...çaresizlik erkek,özlemler kadın olmuştur içimizdeki amansız aşka...bitmez o aşk hiç bitmez...gün be gün,esirizdir,sevgilinin yokluğunda artmaktadır bu kara esaret ve hep dağılmaya mahkumuzdur....gitti artık sevgili gitti,ezerek,geçerek,ardına bakmadan,kendi istediği için gitti..zikir sonrasından çok önce,inkarlarıyla çekti gitti...

gidenlerinden ardından,gelme vakti şimdi...dönüş vakti...kendimize geleceğiz,çıktığımız çok uzak metamorfoz yollarından kendimize özlemle döneceğiz...biz,bizi heycanla kapılarda beklerken....biz kapılarını çalma vakti şimdi...

aynı şey,adını koyamıyorum ama o iletişimi yakaladım yine...kendimi fena halde kaptırdım yine...yorumumu yazdım ve bir kez dönüp okumadım,size gönderirken...sadece okurkende yazarkende acıya acıya yaşadım...iyiside kötüsüde,hüznüde huzuruda birkez yaşanır,ikincisi yada tekrarı yoktur...Aşkta ancak bir kez ve bir tek kimlikte yaşanır..giden sevgilinin kimliğinde...

mükemmeldi....yine....saygımla...