Dışarıda;
Delicesine kin yağmurları boşalıyor
Kimine göre rahmet,
Kimine göre sıkıntıya katlanmak.
İşte ben;
Nefret yağmurlarının tipi boranlarına göğsümü gerdim
Unutulması delikanlı dünlere ateşler çaktım.
Yiğitlik ise ıslandı, yanmadı söndü.
Bu sağanakta,
Kimi zaman, sırılsıklam halaylar çekip oynadım.
Kimi zaman, kendimi gizlemeye ceht etmeme rağmen kamufle olamadım.
Bir öldüm ama bin dirildim.
Tenim donmak üzere, bedenim bende değil.
Dondurucu soğuğun etkisiyle üşüyorum
Fanilam üzerime yapıştı
Hıçkırıklara boğuldum
Öksürmeye başladım.
Hasta mı olacağım?
Yoksa bunlar semptomların bir belirtisi mi?
Paranoyak oldum.
Gözüm döndü, adımlarım hızlandı
Sessizlik kıskanmaya başladı sessizliğimi

/.../

İçeride;
Kendini şair zanneden
Parkası ıslak zalim bir serseri
İşte ben,
Pusatlandım bir gece yarısı
Sonu gelmeyen,
Bitmek tükenmek bilmeyen şiirlerime
Birsonver’mek istiyorum
Son defa...
Elimde uzun namlulu bir kalem,
Pusudayım satırbaşlarında.
Dilimde bol barutlu yedek şarjör
Dudağımda ebediyetime takılmış nankör bir susturucu.
Önümde;
Korkudan tir tir titreyen sahipsiz mısralar,
Hedefte;
Delik deşik, darmadağın harfler
Ve vurgun yemiş mermi manyağı cümleler

Bir gece yarısı,

Savaştan çıkmış gibiyim.
Aslında cümle kuramaz, şiir yazamaz oldum.
Bu şiir de olduğu gibi.
Düşünün işte, böyle bir ben’i.

/.../

Kelimeler boğazımda düğümlenmeye başladı.
Harfler nerede?
Kaçıncı satırdayım?
Hiç bir şey göremiyorum
Gözlerim millendi mi?
Yalnız mı kalmıştım?
İhmallerin mahsulü müydüm?
Keşkelerime eyvallah mı çekiyordum?
Hasta mı, yoksa hastalık hastası bir Hipokondriyak mıydım?

Bir gece yarısı,

Tesbihimin taşları gıcırdamaya başladı beynimde.
Acayip sesler duyuyorum
Jandarmalar devriye çıktı
Gazeteler manşetten beni yazıyor.
Televizyonlar ‘katil o’ diyor.
Kork(m)uyorum.
Ben bir şey yapmadım,
Kimseyi öldürmedim,
Kendimi vuruyorum şiirimde

Bir gece yarısı,

Hece benim, mısra benim, serseri benim, şiir benim, şair benim...

/.../

Kimine göre deliydim
Halbuki,
Sevgisizdim
Sevgiyle boğulmak istiyordum
Ve ben bir Sevgimilitanı’ydım
Bilmiyorlardı...
Şefkate ihtiyacım vardı
Tıpkı bebekler gibi
Suçsuzum, suçsuzdum.

/.../

Duyun dostlarım;
Bu gece bu şiirde
Ortalık kan gölü
Kalemim kan ile yazıyor kelimeleri.
Can çekişiyor yarıcan’lı mısralar.
Yetişin imdat...!
Katil var bu şiirde
Sağlar kaçtı,
Esirler;
Satır aralarında zincire vurulmuş
Yaralılar;
Yoğun bakımda bitkisel hayatta
Dünyaya, hayata, şiire ve bana dönüşü olmayan seferdeler

Bir gece yarısı,

Zalim benim, suçlu benim, katil benim, mahkum benim...

(kime ne?)

Not: Biletler tükendi, katil aranıyor.

NeYzEn..


Bülent Kaya