Yo(k)sun Yeşilim/(kar)anlık Maviliğimde

Elimde boş bir tuval ve bir fırça
Karalıyorum dünyanın en ünlü tablosunu
Tek dokunuşla saçlarından başlayıp
Gök mavisi gözlerinde son bulmak istiyorum
Ama bir tek fırça darbesi
Ve gök kuşağının muhteşem renkleri bile yetmiyor

Mona’yı çizmeme...

Kızıllığından süzülüyorum gamzelerine doğru
Kelimeler karışıyor kan kırmızısı dudaklarına
Aralıyorum kirpiklerinin siyahından yosun yeşili gözlerini
Dalgalar savuruyorum tutam tutam saçlarına
Rüzgârla işliyorum tuvale seni...
İçimdeki kelimeler eksik kalıyor kömür karası kaşlarında
Ve renkler sığmıyor renksiz gülüşlerine

Aldığım nefesten, soluyorum seni

Mona Lisa...

/Aşkın şiirini çizmek istiyorum
Göz bebeklerindeki perdeyi indirip
Tek tek fotoğraflarını izleyerek.../

Ve bir şarkı
Ve bir şiir
Ve bir resim

/Ben mona lisamı çiziyorum/

Tozpembe silikliğinde ararken seni
Siluetin canlandı göz bebeklerimde
Işıltında bulurken sende kaybolmuş kendimi
Sıcaklığında terliyorum kışın ortasında
Çölde Leyla’sını arayan Mecnun gibi

Şeffaflığına bakar gibi resmine bakıp
Işık hüzmesi gibi aktım gözlerinden
Esrarengiz ve zarif bir gülümseme vardı dudaklarında
Sanki
Tabiatta eşi benzeri yoktur bunun
Sanki
Aşk bana baktı
Ben aşkıma...

Aşk aşk aşk...

Ben aşkımın tablosunu çiziyorum
Elimde kara kalem yüreğim
Beyaz bir kâğıda bakar gibi

Karanlık maviliğinde...

Elif’e...

Bülent Kaya