Aç insan düşünemez,
Kalkıp ayakta duramaz,
Dizlerini karnına çeker,
Yatar acıyla kıvrılarak.

Kamu ya da özel babalar,
Alın, şu üç beş kuruşu derler,
Ölmeyin, ayağa kalkmayın da,
Çalışın, ekonomi bu boyda.

Memur, aybaşında alır parasını,
Sarmak ister, açılmış yarasını,
Ve arkasından liste gelir hizaya,
Feryat yaşları yükselir fezaya.

Dakikalar eritir, cepteki beş kuruşu,
Abi; istersen gerisine vur bir turşu,
Gelecek ayın maaşını yazdırır deftere,
“Kardeşim! Bir daha yazdırma veresiye.”

Büyük şehrin derdi daha da çok,
Memurunda, işçisinde beş para yok,
Fakirin evini geçindirme düşüncesi,
Unutturmuştur, çalışma sevgisini.

Düşünen insanlar, ilerler ve yücelir,
Ekonomi ise boş vaatlerle düzelir,
Biz başlamadık, daha düşünmeye,
Düşündüklerimizi açıkça söylemeye…

20.08.1995
İstanbul