Dün tarihine bakmaktan utanan serseri,
Küfrü kalbine ok gibi saplayıp iten serseri,
Nefret tohumunu saçar, kalbinin hücresine,
Hayâsızca kinini katar, aydınlık bahçesine.

Dininden yadigâr kalan kutsal bez parça,
Gel, utanmazsan bu emaneti de parçala,
Annen ağlasın, ablan oynasın, sen zıpla!
Belki de çağa yetişip atlarsın bu hızla!

İmanı alaya alan insandan ben korkarım!
Tek kalsam da bıkmadan hak yoldan giderim,
Ben giderim dava kalır; sahipli ya da sahipsiz,
Davana sahip çıkarsan senin elinden tutarım.

Anneler ağlar, yeni nesil uzaktır mezardan,
Dul kadınlar ırak kalmış, sosyal yardımdan,
El uzatır, bin bir çile ve ıstırap çekip durur,
Kalbi yanmış, sorumsuzlara ağıt yakmaktan.

Dedemin gözleri kör, beli bükük; yol bilmez,
Gençler ki; saygı, sevgi nedir, nedendir bilmez,

Sözlerimiz yaşadıklarımızdan hızla kaçarken,
Kelimeler ağzımızda sessizce hep ağlarken,
İnan ki köhne hayat, imansız asla düzelmez,
Bu dava omurgasızların sırtında yükselmez…

14.12.1990
Konya