Ak pak, pamuk olmuş saçlarıyla
Şu köşede bir adam gördüm
Yaş altmışı geçmiş
Yetmişe merdiven dayamış
İki gözü, iki çeşme ağlıyor
Ağlıyor o adam.
Yanaştım yanına
Yanı başına...
Dudaklarından
“Ya Rabbi,
Önü de sen, ardı da sensin,
Alan da sen, veren de sensin,
Senin sevginle dolu iken bu gönül
İçinde başka sevgiye,
Nasıl yer versin! ? “
Sözlerini döküyor,
Durup durup
Ayni şeyleri tekrar ediyordu.
Dinleyen insanları
Bir düşünce alıyordu.
Doğruydu sözleri adamın..
Bir sevgi girmişse bir gönüle,
Kaplamışsa o gönülü,
İkinci bir sevgi,
Nasıl girebilirdi oraya?
Mecnunların sevgisi,
Ferhatların sevgisi,
Keremlerin sevgisi,
Değildi bu sevgi..
Yaratan’ın,
Hak’ın,
Allah’ın sevgisiydi.
Onun dolduğu gönüle,
Başka sevgi giremezdi..
Giriyorsa eğer,
O zaten, Hak sevgisi değildi.

Her şeyi sevdirmişti insana Allah
Kendi sevgisini,
İradesine bırakmıştı.
İnsan düşünecek,
Bulacak,
Sevecekti sonunda...
Çünkü, dönüşü de oraydı,
Başlangıçta o..
Sonda da o vardı.
Aslında, onu bulmak
Ne kolaydı..!

29. 09. 2007
Suat Tutak-