Yükselir anbean sükûtun sesi,
Çatlatırcasına kafatasını.
Kuşatır korkusu ve endişesi,
Gitgide rûhunun her noktasını.

Cevapsız sorular, sorulur durur;
Beklenen nerede ve ne hâldedir?
Uzaklık dehşetli bir dipsiz çukur,
Bekleyen, bilmez ki; o nerededir?

Bağlanır insanın eli ve kolu,
Resmidir bu hâli çaresizliğin.
Bekler bilmediği, bir meçhul yolu,
Kaygısı içinde belirsizliğin.

Bekleyiş; habersiz, sessiz sedâsız,
Çıldırası gelir, insanın bir ân.
Bir belâ, öyle ki; dertsiz devâsız,
Artar sancıları, geçtikçe zaman.

Unutulur derdin, mutlak ilacı,
Bir ağaç; meyvesi şifa kaynağı,
Kökleri zehirden daha da acı,
Sabır… Bekleyenlerin tek dayanağı.

Alt-üst olur akıl, her şey karışır.
Merak, öfke, sabır, sükût ve çığlık.
Bir bilinmezlikte, hisler yarışır,
Bu bilinmezlikte, bitmez karanlık.

Bekleyenler bilir ızdırâbını,
Beklemek ne demek, yalnız beklemek,
Rûhun bitmek bilmez o azâbını,
Tâ ki beklenenler dönünceye dek.

Ankara, Mayıs 2009