yağmalanmış bir ömrün
mevsimsel geçişleri asılı kirpiklerimde
ne yana dönsem kayıp diğer yanım
ve ben pervaneler misali ateşe yanarım
yanarım yanarım da od olur yüzüm
kimliksiz şimdi yanık koza avuçlarım


ayasını sürdüm hüznün gözlerime
soluksuz artık baharlar
sağanak olur yağarım da
yine de sönmez içimdeki yangınlar


benim kışlarımda kırık beyazdır karın rengi
bir çığ düşer ki sessiz
çığlığı içinde saklı
kardelenler ağlar göremedikleri güneşe
oysa ışığı sinemde saklı


mülteci sevişmelerden iltica tenim
harama bulaşsa da ellerim
elma kokar nefesim


mavi zamanların az ötesinde
bulutların ardına saklanırım
yıldız yıldız gökkubede
sen dilekler tutarken
ben bir söner bir yanarım


belki de âhı tuttu papatyaların
bir bir söylemişlerdi oysa
inanmadık sevmiyor diyen yapraklarına
af dilesem dokunabilir miyim ki bir daha en beyaz yanlarına


ne söylese de dilim
kum fırtınası yüreğim
hangi acı aynı kalmış ki
ya da
ölmüşken daha ne kadar acıtabilirler ki!






Gülay Bulut