Bilir misin? Ne zordur
boyalı bu kentte rengini seçmek..
Sıvasız duvarlarına sıçrayan yalnızlığın soğukluğunu hissetmek
Puslu sabahlara zemheri günahların hadsizliği doğar her gün
Bilir misin? ne zor !!
bu şehirde adam akıllı sevmek..

İşte !! geldi geçiyor hayatın yarısı..
Hâlâ göğsüme kalkan olacak bir düş yok sandığımda
İçimdeki çocuğun kumdan kaleleri bir bir yıkıldı
Sığıntı hüzünler vurdukça yüreğimin kıyılarına ..

Ve şimdi bakıyorum da “hiç”..
Yanan bir fotoğrafım sanki rüzgârın esaretinde
Her anım küllenip savruluyor gökyüzüne..
Kenetli dudaklarımda yangın isimler tüttükçe
Gözyaşına susamış b’i acı uyanıyor
kalbimin ritimsiz beşiğinde..

Bu acı ki !!
Yedi düvel katran tuttu korkusu
Ölmeden ölmek demekmiş yalnızlık meğer..
Otuzuma on kala ateşime karıştı toprak kokusu..
Bu acı ki yanar !
Bu acı ki yakar !
Bu acı beni de.. seni de.. tüm dünyayı sarar..