Ana, kalbine muhtaç, sanma ki hiç yanmadım
Hiç mi hastalanmadım, hiç mi seni anmadım
Nice el okşadı da, hiç birine kanmadım
Anacım sana hasret, sanma ki hiç yanmadım

Kollarında salladın, uyumadın uyuttun
Her cefama katlandın, ve nihayet büyüttün
Doğru yolu gösterdin, cahil idim eğittin
Sen yarattın beni sen, bu halimle doğmadım

Küçük iken şımardım, seni zahmete attım
Tatlı ninnilerinle sıcak göğsünde yattım
Yâr diye seni bildim, sevgiyi sende tattım
Aşkın kalbimi deldi, ilâçlarla onmadım

Kimse anlamaz iken sen anlardın dilimden
Hiç şikâyet etmezdin o en huysuz halimden
Okula da götürdün tutup minik elimden
Şefkatin nasıl haz ki, ana sana doymadım

Her ne yapsam ödenmez anacım senin hakkın
Sensin beni en seven, sensin bana en yakın
Asla şüphen olmasın, şuna inan ki sakın
Kalbimdeki yerine başkasını koymadım

(Temmuz 1974 - Acıbadem, İstanbul)

Zekâi BUDAK