Bir şehir ağlıyor,

Bir şehir ağlıyor ve ben susuyorum

Cebimde dünden kalma ayrılık notları



İçimi burkan bir sızı ağlamak istiyorum

Rüzgar mani oluyor...


Dur diyor;


Sende ağlarsan şehir tamamen yıkılır dayanamaz buna


Kaldırımlar zaten yasta

Diğer insanlar desen hepsi unutmuşlar şehri çoktan

Herkes beton evlerine sığınmış şehri yokluğun kucağına bırakmış



Bir tek sen kaldın geriye birde ben bu koca şehri duyan,anlayan,içinde haykıran


Oysa böyle değildi eskiden

İnsanlar bu şehirle yaşarlardı

Şehrin sokakları cıvıl cıvıl çocuk sesiyle yankılanırdı



Binlerce genç bu şehir için canını adadı

Her karış toprağına sahip çıktı,bağrına bastı


Umut dolu bir gelecek vardı

Ve insanlar hayallerini bu şehrin duvarlarına kazımışlardı



Ama insanlar unuttu zamanla şehri

Kendi yaşamlarından sofralarından attılar şehri

Umursamaz oldular geleceği çünkü;bugün onlar için daha önemliydi



Şehir bir zindana dönüştü

Şehrin mutluluk kokak sokakları artık hüznün efendisiydi

Çocuklar bile bıraktılar şehri hepsi karanlıklarda,kuytularda yaşamaya başladılar



Aydınlar birer birer söndü

Ve şairler dizelerini kara mürekkeple boyadılar



Şehir ise sadece sustu ve dinledi

Haykıramadı içindekileri

Oysa şehrin tek istediği sevgiydi.sadakatti



İnsanların mutluluğu şehrin sokaklarını aydınlatıyordu sanki

Lakin insanlar susmayı tercih etti



Şehir ise bakakaldı sadece ve oda en sonunda kuytularda köşesine çekildi



Artık güneş doğmayacaktı bu şehirde

Çiçekler eskisi gibi kokmayacaktı asla

Mutluluk şehrin sokaklarında ahenkle dolaşamayacaktı

Bulutlar süzülemeyecekti göklerde usulca



Ve ben bu yok oluşu acılarla seyredecektim

Cebimde ki dünden kalma ayrılık notlarıyla.