DÜN;

Karanlıkta adım atarken mutlulukları esir almışım,
Yarın olmayacak sanmışım içimden.

Yaşamayı bilmeden serserice adımlar atmışım cehalet bilgisizliğimle,
Uçurum kenarlarında yaşadığımı anlayamamışım.

Gözlerim gökyüzünü seyrederken ,
En dip tuzaklara yakalanacağımın farkına varamamışım.

Mutluluğu büyük hayallerde aramış durmuşum,
gerçek sevgilerden yoksun kalmışım

Hayatı çok ciddiye almışım ,
Düşünmüş ama neden diye sormamışım.

Korkmuşum kendimden,
Rölantide sürmüşüm yokuş aşağı geleceği ,
Ama emniyet kemerimi takmayı unutmuşum aşk sokaklarında seyirdeyken.

BUGÜN;

Dünün enkazından çıkan bedenimi savunurken,
En büyük yaramın sensizlik olduğunu hesaba katmamışım .

Masalımın sonuna yaklaşırken,
Aşk üçgeninde sonsuz bir boyut açmışım.

Bir mum yakmışım yarına doğru,
Ama rüzgarın yönünü hissedememişim tenimden.

Susmamışım haykırmışım,
Ama ifadelerimde derdimi insanlara anlatamamışım.

Yalnız kalmışım gözyaşı sokağının loş lambasının altında,
Kaldırımlar derdimi anlar sanmışım,
Ama onların benden dertli olduğunu anlayamamışım.

YARIN;

Hep hayallerim olmuş ümit denizinden,
Ama hayat gemimin küreklerine asılıp emek vermeyi unutmuşum .

Sözcükler kurmuşum bugünün zıttın da,
Her hikayenin sonu gibi iyiler kazanır sanmışım safça.

Tuzakların beni yok ettiğini görmemişim,
Yıkıntılarımın arasında can çekişmiş durmuşum.

Okyanusun en dibinde nefessiz kalırcasına,
Mutsuz bir son canlandırmışım virane hayatımda.

Kalıplarımı yıkamamışım,
Monotonluk çarkında sıkışıp kalmışım umursamazca.

Yalanlarım olmuş ilk başta beyaz kar taneleri şeklinde,
Sonra bir çığa dönüşmüş anlayamamışım.

Hep başkasını düşünmekten,
Aynada ki yansımama bile yabancı kalmışım .

Son nefesimi korkak bir şekilde verirken,
Yaşamın ölümle başladığının çok geç farkına varmışım.