avuntular doyuramaz sana yoksulluğumu
düşündükçe buzlanır ayaklarımın altı
gözlerim gecenin karanlığını alır

çağıldayan hasret şelalesinin altında
burnuma kahve kokuları gelir
sıvanır fincanlara bal rengi gözlerin
parklar sokaklar sana doğru gelir
gitme

patikada izini yitirmiş bir yolcu gibi
yok oluş başlar
dayanamam ki

karakışlar ortasında dil-yürek tutuşturmak
boşlukları doldurmak çare diye gülden evlerle
çiçekten bahçelerle
bana göre değil

yer tanık, gök tanıktır
saflığına sığınmak, vefakarlığına
sığınmak acılardan arınmaktır
gitme

avutamam kendimi gözyaşını susturur gibi
avutamam içimdeki sızıyı
sızı yaraya durur

yeniler zırhını tüner sineye sensizlik
sensizlik palmiye karanlığı olur
ah çeker mimozalar
mevsim kış olur
kurur otları alaca dağların
gitme…

vardığım her noktada yalnızlık bir geçit olur
ılgım ılgım yanılsama olur
yalan olur
talan olur şu kırpılmış ömür
örtünürken üstüne en son yarayı
bir hayat ki
içten içe kanamaya durur

gitme…

Müsade Özdemir