Dilek taşları
Dizilmişti yol boyunca
Geldi deniz dalgası sildi hayalleri
Sildi umudun çizgilerini
Umutlar dikenli gülün dallarında
Renklerin mendiller vede bağlanmış yazmaları
Telli duvaklı gelin gibi sallanıyordu
Gök kubbenin altında

Hüzünler buharlaştı yükseldi semaya
Bulutlarda saklanan damlalar indi sessizce
Dağıldı insanlar kader peşlerine takıldı.
Umutların bağlandığı taşlar
Yapayalnız kaldı yüklendiği sorumluluklarla
Elmas taneleri gibi parladı
Kayaların boynunda gerdanlıktı sanki
Her biri umut
Hayallerin bile grileştiği yaşamda

Sokak aralarında dümbelek sesleri
Sustu çaresizliğin çığlığı
İçi kan ağlayanlar
Yanan bir ateş etrafında
Raks etti unuttu derdi tasayı
Ruhundaki coşkuyu
Birkaç dakikaya sığdırdı
Gülmenin bile unutulduğu
Labirent yaşamda

Ne bir taş nede ateş
Değiştiremezdi kaderi
Biliyorlardı
Gemisini yürütenin kaptan olduğunu

Kimsenin kimseyi ayıplamadan
Ellerin dostluk kardeşlikle birleşmesi
Hatırlatmıştı belki insan olduğumuzu
Bu duyguların gün ışımasıyla birlikte
Unutulacağı gerçeği bilinse dahi

Nede olsa adı Hıdrellez
Bir anlıktır imece huzur

Nurten Tarım