Aşk, koptu yıldızlardan
düştü,karıştı toza toprağa
Sustuk.
Oysa hırçın masallar anlatma vaktiydi.
Biz sustuk.
Bir zamanlar ile başlayan cümlelerle tanışma vaktiydi.
İçimiz kan ağlaya ağlaya tanıştık.
Unutmak hiç bize göre değildi.
unutmak düştü dudağımıza
Ordan yüreğimize
mecburduk.
Yoksa yaşayamazdık.
Hayallerimizi sattık uçurtma uçuran çocuklara
Sokaklar caddeler dile geldi adeta
Ahhhh ettiler halimize
Biz sadece sustuk.
Mecburduk.
Ayrılık, üzerimize dar gelen kıyafet gibiydi hep bize
Bilemezdik.
An geldi üşüdük ve giydik
Yavaş yavaş ölüme yaklaşılan an gibiydi.
Gözyaşlarımız ele verdi.
Suçluydyk.
Yakalandık.
İnanmadılar.
Onlar inanmadılar biz kahrolduk iyice
Beterleştik gittikçe
Sonra matem havası sardı şehri
Küstü herkes her şey küstü
Dedim gitmek zorundaydı
Özlem süsü vermeye çalıştım yarama
Lakin daha kanadım
Hep sustuk biz sadece sustuk
Ayrılık,konuşmayı sevmezdi
Anladık

ZELİHA KÖSE 30 OCAK 2009 03:00