bıraktığın gölgende söylüyorum şimdi
şarkılarımın yalnızlığa savrulan nakaratını
ne bir duvara yazıyorum sana olan hasretimin intiharını
ne de iklimlere soruyorum bende kalan senleri




işportadan aldığımız radyo vardı hatırlıyor musun
hani şu beraber söylemek isteyip hiç söyleyemediğimiz şarkıyı
dinlemek uğruna frekanslarını sürekli değiştirip bozduğumuz
hani duyduğumuzda şakağımıza yaslanarak
hüzünleri terkettiğimiz
ve uğruna kaç kez dudaklarımızı ıslattığımız
şimdilerde kayıp haberleri veriyor ajans saatlerinde



sen şimdi üşüyorsundur
o mevsimlik şarkıyı kulağında hissettikçe



beni tenha sevdamda hükümsüz bırakan gözlerin
bakıyor mu hiç uzaklara
ya da ne bileyim
Ahmed Arif’in dizelerinde mi doluyor yoksa



’’yalnız değiliz, bir ufka vardık ki artık yalnız değiliz sevgilim...’’



suç işlemiyorum artık ilk öptüğün sokakta
mahsur kaldı artık sevda söylenceleri biliyorsun



tutanaklara geçmeyen bir suç olduk seninle
cinayet tanığımız olmayacak
gurur duyabilirsin
tenimde bıraktığın parmak izlerinle ...