-I-


“Gecenin koynuna saklamışken bütün gizleri
Bir dilek tutup bağladım gökyüzüne
Sanki yüreğim bulutlu yağdı yağacak umutlar
Ve belki de silecek bütün izleri”

Yağmur!
Bir bedene düştüğünde tek tek damlan
Tükenir açlığı ruhun
Sen iki yüzlü kitabın son sayfasısın
Ezber bozduğum tüm gizler sende bulunur.

Yağmur!
Mevsimler döndüğünde ve yüklendiğinde tüm bulutlar
Bir tutam tutabilmek için gökyüzünden seni
Koşacağım deliler gibi,
Sarmalayıp saklayacağım ceplerime, olurda gelmezsin diye.
Çünkü bütün umutlar sende bulunur.

-II-

Islat özlediğime giden bütün yolları
Al içimde tuttuğum bütün sırları
Ben ki kendine susan gökyüzünün lal kuşu
Kırıldı kanatlarım uçamıyorum
Öyle bir susmak ki konuşamıyorum.

Öfkemin adabına gem vuran sensin
Ben kurudum sulayan sensin
Bir ah çeksem duyan sensin
Dilimin çözüldüğü tek kelime sen
Bütün gizlerin kilitli kapılarını
Zorlar oldu ak elbisen

-III-

Yağmur!
Bilirim ben seni
Bakma bilmezliğime
Her eylül karşılaşırken biz seninle
Her daim eylül oldun.
Sen bir yaprağın solduğu demde
Bulut bulut umut oldun.

Bünyamin DEMİRCİ