Dal kurudu,
Kök kurudu
Geriye kaldı bir gövde ve Loren
Estikçe kırıldı dal
Döküldü kabukları
Umut mudur bir bir dökülen
Ruyadan uyanır
Kara dürtü
Sökülür her biri kökünden
Yağmur ile soyulur gövdesi
Utanmayı unutur
Çürür mü dersin derinden
Akıl almaz, kör hasat bahçesi
Dal kırılır kök düşer gövde çürür
Kaldırır örtüyü çıkar yeniden



Umut mudur Loren yoksa umut veren mi ?
Her kara perdenin ardına gizlenen mi ?
Yok düş bu, öyle olmalı
Gerçek, geçmiş olan mı ?
Yoksa gelecek mi?



Loren bir sabah uyanır ve akla düşer
Sayfalarını yırtar kör kitabın
Sayfa düşer ben düşerim
Sabahtan kararır bahar
Sonra, hiç sonrası olmayacakmış gibi gelir
Ya kendine yalancı bir sabah uydurursun
Mum ışığından ibaret
Ya gözlerin oyulur kör bakarsın.
Sonra, bir çok şey düşlersin
Bu gün böyledir Loren
Yarın değişir belki
Dersin
Ve gidersin



Yine mi sen ? Loren
Ben kaç kere unuttum seni
Kızma şimdi bana suç benim mi ?
Zamana takılıp sen gelmedin mi ?



"Loren" siz tanımazsınız onu
Rüzgarda yaprak gibi değildir o
Yaprağın düştüğü daldır
Ben hangi yapraktım kim bilir

*

Ben unutamam seni ve kaç keredir kandırdım kendimi
Ve biliyorum ki artık sevsende
Olamayız yan yana
Bir düşünsene şimdi nasıl sevdim seni
LOREN
Varlığın ve yokluğun arasında kaldım
Yokluğunu istediğimde varlığın geliyor
Varlığını istediğimde yok oluyorum.
Ben bu anlamsız çıkmazdayım
Kayboluyorum.
LOREN
Bul beni.


Bünyamin DEMİRCİ
01-05-09
23:59