varlığın hep sığınak oldu hayallerime
yokluğun varlığından farklı degil aslında
ağladım da döküldün kalbimden ellerime
giderdim, kendimi de bırakmasam ardımda

ağladım bir sevdanın sessiz tükenişine
tuzdan bir koca şehrin, suda eriyişine
ben bütün varlığımı düşürsem de peşine
giderdim, boşlugunu yükleyerek sırtıma

haklı ve haksız olmaz gönül mahkemesinde
hep seni hatırlarim yüreğimin sesinde
varsın bütün benliğin ’sevmiyorum’ desin de
giderdim, gururumu çağırıp da yardıma

ağlamazdım acıdan biraz ders çıkarsaydım
sükut edip hayata ölümlere dalsaydım
giderdim, olmadığın izbe bir yer bulsaydım
giderdim, sırf ’unuttum’ diyebilmek adına


...eğer senin kadar tükenseydi içimdeki boşluk, belki bu ayrılıktan
nefret etmez, severdim...ve avuçlayarak arta kalan tuzları, şu tatsız
hayata serpiştirip, giderdim...

Şahika Güray