Bugün evden çıkmadım
Perdeleri örttüm gündüz vakti
Koca bir günü kapattım dışarı
İzin vermedim karanlığıma dokunsun
İzin vermedim yalnızlığımın büyüsünü bozsun

Öyle alışmışım ki
Çok ayrılık gördü bu gözler
Çok eli avucundan kaçırdı bu eller
Çok "elveda"lar duydu bu kulaklar
Çok bitişleri sırtlandı bu yürek
Ama hiçbirinde bükülmedi bu dizler

Dün gibi aklımda
İki adım yol ne bitmemişti hani
Biliyordum
Yolun sonundaki veda
Yolun sonuydu hakkaten de
Son veda olacaktı bu
"Bükül" buyurmuştu sanki dizlerime yüreğim
İki büklüm kalmıştım ben de

Dünya adımlarımın askıda kaldığı
O küçük boşluklara sığdırmıştı sanki deveranını
Kuşların kanat çırpışları yavaş
Trafik sakin
Sanki o son birkaç dakikanın bitmemesi için
Elele vermişti tüm varlık

Senin varlığınsa, yokluğunu miras bıraktı gitti
Son temaslarında tenin
Her şey yine can buldu
Artık acı gerçekti
Ve sindire sindire yaşamak gerekti

Yolun o çatalında
Sen kendi yarınına gittin
Ben ucu nereye varır bilmediğim bir yola yürüdüm
Minarelerden yükselen akşam ezanı eşliğinde
Manisini bulmuştu gidişin
Yokluğun kanlı canlıydı ama
Varlığını akşam ezanıyla yüreğime defnetmiştin

Eştiğin yürekten akan damlalar
Bir salyangoz gibi iz bıraktı arkamda
Kimler gördü bilmiyorum
Çünkü ben kimseyi görmüyordum o ara
Ama gören varsa demiştir arkamdan
"Yazık,
Yazık etmişler adama"

Ezan sesiyle kendimi buldum karanlık evde
Akşam olmuş, hava kararmış meğerse
Ne zamandır ve kiminle konuşuyordum
Hangi odasındayım diye baktım
Seninle sokulup huzur bulduğumuz köşesinde
Yaslanmış duvara öylece bana bakıyordum

Açtım perdeleri
Pencereyi araladım
Yağmur yağmaya başlamış
Önce toprak kokusunu çektim içime
Sonra kaldırımdaki ıhlamur ağaçlarının kokusunu

Kaldırımlarında geziyorsun hala sokakların
Köşebaşlarından dönüyorsun yüzünde tebessüm
Otobüse biniyorsun
Taksiden iniyorsun
Bir kafeye giriyorsun
Başka birinden çıkıyorsun
Yanımdan geçen her yüzde bana bakıyorsun
Her ebevyninin elini tutan çocukta bana el sallıyorsun
Kimi başkalarının ismiyle bana sesleniyorsun
Kimi ben selam veriyorum
Tanımaz gibi yüzüme bakıp susuyor
Ve sinirli bir edayla arkanı dönüp gidiyorsun
Beni sensizliğe çektiğim perdelerin arkasına hapsediyorsun
Bir küçük pencere aralığından
Yokluğuna "yok" dediğim evime doluyorsun

Ey koca bir şehrin kokusunun üstüne sindiği
Yokluğun burada
Sen neredesin
Neden yoksun