15
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1250
Okunma
mor bir akşamdan sızdım içeri
usul usul
soluksuzdu adımlarım
önce karanlığa alışmalıydı gözüm
gri bulutlar dağılmalı
objeler netleşmeliydi
an ve an
karınca istilası perdeler açıldı
sıyrıldım sen yanımdan
gece gibi örttüm üstünü
şimdi sen flu bir geçmişin tozlu raflarında
kırışmış karbon kağıdı ıssızlığında
kendi kopyan bile kalmaz benden geriye
yüreğimi iliştirdim göçmen kuşların kanadına
artık nerede bahar ben orada
yüzüm gül bahçesi
deniz fenerleri yanar gözlerimde
çiçeğe durdum misk-i amber
ay tutuldu simamda
yakamoz düşer aynalara
ve anladım ki
öldüm sanırken
aldığım her nefesmiş asıl mucize
Gülay Bulut
Şiirin sahibi
Cevap Yaz