Benim arzularım, bitmiyor bitmez.
Aklımdan o gençlik, yıllarım gitmez.
Çok esti başımda, kavak yelleri.
Dert etmezdim dostlar, solan gülleri.

Her yerde arardım, aşkı sevdayı.
Şiirlerde buldum, gerçek dünyayı.
Öğrendim zamanla, şair olmayı.
Anlamadım dostlar, geçen yılları.

Uçtu gitti gençlik, kuşlar misali.
Aradım her zaman, Hakk’ı helali.
Gönlüme dökülür, nurun zülali.
Yeşermedi bende, zarın dalları.

İçerimi sardı, memleket derdi.
Şiirlerim her dem, haksızı yerdi.
Kalemim çok yazdı, akılda verdi.
Gösterdim dostlara, nurlu yolları.

Allah sevgisidir, içimi yakan.
O kutsal nehirdir, sel gibi akan.
Uzak durma ona, ol yakın bakan.
Aksın içerine, dolsun nurları.

Gençlik olgunluk, sonra yaşlılık.
Önemli olansa, ağır başlılık.
Eşin dostun gider, başlar yalnızlık.
Uzak tut kendinden, sen aynaları.

Zaman yazdırıyor, şaire böyle.
Hayalden uzaklaş, avunma neyle.
Yaratan Allah’tır, gerçeği söyle.
Yaşasak imanla, şu son anları.

Türkmendağlı böyle, hayat bir şiir.
Az yaşa çok yaşa, netice kabir.
Geçecek yüzyıllar, geçecek devir.
Anlamadım dostlar, gördük sonları.

HİLMİ CAN. (2200)
OCAK.2009.