Bakarsın yüksekten, ey yüce dağlar.
Başları dumanlı, mağrursun mağrur.
Eteğinde bağlar, sonra tarlalar.
Sırların insanı, sana çağırır.

Soğuk sular çıkan, kaynakların var.
Yaz kış eksilmiyor, doruğunda kar.
Sevgiye hasretler, sende arar yar.
Kavuşursan ona hüzün ayrılır.

Ormanın kuşun var, öter keklikler.
Vahşi hayvanların, avını bekler.
Alıcı kuşların, yüksekten gözler.
Koyun sürüleri, sende yayılır.

Dağ gülleri vardır, mis gibi kokar.
Arı doğal kovan, bulur bal yapar.
Yaz kış yemyeşildir, güzel ormanlar.
Güneş yükselince, sisin dağılır.

Yol vermez kayalar ve uçurumlar.
Çam, ladin, diş budak, ardıç, meşe var.
Öter güzel kuşlar, çağlıyor sular.
Temizdir havası, insan bayılır.

Saymakla biter mi, özelliklerin.
Dillere destandır, güzelliklerin.
Dem çeker öterken, dağ bülbüllerin.
Her sabah güneşle, yüzün ağarır.

Köylerin güzeldir, insanın sarlak.
Kurtlarla tilkiler, kartalla çaylak.
Türlü türlü av var, çoktur bağırtlak.
Avcılar neşeyle, sende avlanır.

Çalın çırpın odun, toplanır senden.
Düzgün ağaçlarda, boldur keresten.
Şifa bulur hasta, temiz nefesten.
Yörük güzelleri, sende salınır.

Gidemedim Türkmendağın başına.
Doyamadım kavurmayla aşına.
Şairim dağları, özler boşuna.
Hayaller kurarken, ordan ayrılır.

Bu anlattıklarım, eskiden vardı.
Türkmendağlı gezer, şiir yazardı.
Yaktılar ormanı, dağ yetim kaldı.
Dağla orman kardeş, bize dargındır.
HİLMİ CAN.
15. MART. 2009. (2273)