Bir akşam üstü;
Bom boş odanda,kimsesiz çaresizce oturmuş,
Sadece kendini dinliyor ve sadece kendine konuşabiliyorsan;
Göz bebeklerinin içi ağlıyor,her ağlayışında kan damlıyorsa yüreğin;
Hiç bitmeyecek gibi geliyor geceler,
Bir türlü gelmiyorsa sabahın aydınlığı;
Ve karanlıklar üstüne üstüne geliyorsa,savunmasızsan...

Sabahın seherinde,
Isınamıyor,yatağında bir o yana bir bu yana dönüp duruyorsan;
Kolların tutmaz ellerin sıkmaz olmuşsa;
Nefes alırken boğulduğunu hissediyor ve hiçbir şey işitemiyorsan;
Sormaya korktuğun tüm soruların cevabını buluyor,
Görmeye çekindiğin tüm düşmanların
Birer birer rüyalarına misafir oluyorsa;
Ve sen yılgın çocuk!
Tüm bunları yaşamaya henüz alışamadıysan...

Önünde uçsuz bucaksız uçurumlar var demektir,
Geriye doğru adım atamazsın;
Çünkü geride bıraktığın ya da bırakıldığın birer anıdır artık
Ve sen anılarda yaşayamazsın!
Gerçekler ne kadar acıysa o kadar gerçektir,
Ve insanoğlu canı acıdıkça anlar gerçekleri...
Şimdi sende anlıyorsun sevmenin,
Bağlanmanın,aşık olmanın
AYRILIĞIN ne kadar zor olduğunu...

Hayırlı olsun;
Artık yalnızsın...