upuzun bir yalnızlığa akıyor gece
dilimden kayan yaralı sözcükler
birikiyor
hıçkırıkla sarsılan mendile



öfke nöbetiyle titreyen ellerim
boşluğa düşerken
miadını dolduran kanamalı aşkı
çaresizce izliyorum çarmıha gerilirken



gönül evine sığmayan hüzünler
taşıyor bendimden
ay kanayıp sularda kaybolurken
eprimiş anılarla birlikte düşüyorsun gözlerimden



öpüşüyor yağmurla didiklenen düşlerim
küme küme bulutlar geçiyor üzerimden
en siyahını ben alıyorum
grisini sen…



havada uçuşan çelişkili sesler
sığınıyor göğüs kafesime
düşler harf harf eksilirken sözcüklerden
çoğalan keskin alevler
sıçrıyor parmak ucumdan yüreğime



hançerliyorum dilimin ucundaki sözcükleri
belleğim uyuşurken
ıslayıp acıyı yağmurla
asıyorum kirpik tellerime her akşam yeniden



oysa
“önceden yazılmış repliklerle
aşk oyunu oynanmaz” diye
perdeye gölge düşürmemiştim
aklım ateşle oynarken…



şimdi
özün söze hükmettiği yerdeyim
hangi şiir ruhun arterine neşter olur ki
ölümü alnından öperken!



Aslı Aydın