ıssız bir gecenin tam ortasında
yürüyordu bir adam ağır adımlarla
kararsızdı hem de hiç olmadığı kadar
dönüp bakmalı mıydı son bir kez daha
yoksa anıları olduğu gibi bırakmalı mıydı
gecenin tam ortasında tam orada

hiçbir şey kalmamalıydı aklında
savrulup gitmeliydi esen rüzgârlarla
ya da kalmalıydı oracıkta
yığılmalıydı kaldırıma kaldırım taşlarına

düşünceler kemiriyordu beynini
çıldırmak hiçten değildi
adımları bir ileri bir geri
ilerliyordu bir adam dolunayın soluklarında

düşmüştü gecenin en kuytu en koyusuna
yıldızlar neşeyle yanıp sönüyordu
dolunay adama yol gösteriyordu
adam üzgün çaresiz ıssızdı bu yolda
bir adam ağlıyordu dolunayda
görmüyordu gözleri ne yıldızları
ne de gökyüzünü şavkıyla dolduran ayı

gitmeli miydi
yoksa dönüp bir kez daha
bakmalı mıydı ardına
zemheri ayazında yüreği
belki ısınırdı o eski anılarla

yoksa yoksa yakmalı mıydı
hatıraları o an oracıkta
vazgeçmekle vazgeçmemekti bütün çaba
bocalıyordu bir adam gecenin umarsız koynunda

ya da dedi yakmalıyım şuracıkta
yakmalıyım ne varsa anıları umutları
ısıtmalıyım son kez bu ayaz gecede
yıldızları dolunayı ve de senli sevdaları
sonra da çekip gitmeliyim yok olmalıyım
gecenin ıssız karanlıklarında

bilinmeyen bir yola doğru yürüdü adam
bir ileri bir geri düşüyordu gölgesi
o sessiz o ıssız karanlık kaldırımlara
sır olup kayboldu bir adam dolunayda








g.öz:)))